ملامتم نکنید

    اگر از عبور خسته شدم

        این روزها

           استخوانهایم سخت می سوزد ...

 

 

وقتی چادرش می گریست

وقتی دلم هوایت را می کند 

 

 

روزی که

بچه های کوچه به من خندیدند ٬ گریستم 

چادر خسته اش را کشیدم  !

مادرم لبخند می زد  ... 

ولی من دیدم !  دیدم که او  می گریست  

گفت می دانم  که روزی خواهی خندید  ! 

 می دانم روزی  می روی

با  همین موهای بی تاب همین دست های نحیف 

با همین پاهای  لنگ همین عصای دلتنگ  ...

 

من رفتم مادر   !!!

سالهاست که می روم 

اما به گمانم این ایستگاه آخر است 

شاید ندانی 

آخرین رمق عصایم در حال شکستن است

و درد بر وجودم سیطره افکنده ...

حالا دیگر 

شب ها از درد از خواب می پرم

گاهی خواب دست های شفا بخش ات را می بینم

همان پرنیان مهربان

که بر پوست شیشه ایم حریر می کشید

 

 نگو چرا هوایم بارانیست   ...

می خواهم ازچشم همه ی  آینه ها محاق شوم 

نام ام را از کوچه های جنوب قلم بگیرم 

ولی دیگر گریه نمی کنم تا تو گریه نکنی

از مهجوریتم دیگر شِکوه نمی کنم 

از غربت غروب هایم دیگر حرف نمی زنم

 

قسم به چادرت مادر  

این تنها دروغ بزرگ منست  !

 تا به خواب آشفته ات نکنم

کاش فاصله ها را مجالی بود

تا سهم لب هایم را از پاهایت بگیرم

اما دریغ  ....  

 

 

 

 

 

   بیا ای ققنوس آتش افروز

 

      منم خاکستر نشینی سرد و سیاه

 

          نبض ماه هنوز در سینه ام

 

               تو بگو   !

 

                   چگونه می توان دل داد به شب سیاه 

 

 

 

 

       بر پاهای خاکستری ام 

               چوب نزن

             روزگاری ساق های زرینم

                     ترنم گندمزاران بود  ....

                      اما

                          شبی در یغمای باد به تاراج رفت 

 

 

 

 

اینجا جز ظلمت

هیچ ستاره ای جیغ نمی کشد  ...