پنجره بگشا

 

دست هایم را

 تا رُستنگاه قلبت رویانده ام

 پنجره بگشا

  من دیگرقد کشیده ام

 و به اندازه تمام پیچک ها

بر خیالت پیچیده ام

پنجره بگشا   ... !

 

 

 

 

 

 حالا اگر

خنده هایت تمام شده

من بروم

یک بغل سیر گریه کنم

 

 

افیون ...

 

 

در این افیون بی حوصلگی 

          صدای چروکیده ام را

                در پستوی سکوت حنجره

                     مزمزه می کنم 

      نهایت قامت صدایم

            !      سلام 

           !        خداحافظ

 کنار پاهایم

سیمین پاییزی 

                    نیلوفرانه

           بر قدم های زمستانی ام روئیده است

 

 

 

 

ترجمان اشک

 

 

برای شب هایی کنارم بودی

           یا برای

        شب هایی که نبودی

            باید گریه کنم   ؟

 اشک ترجُمان کدام احساس است

       !    شوق یا بیم و امید    

        و پژواک های بی سرانجامِ حسرت

               که دوباره به سینه ام باز می گردد

                برای لحظاتی که می دانستم

هیچ سهمی

                 از تو نمی توانستم داشته باشم

 

 

 

 

حرفی بزن

 

حرفی بزن 

  کلامی آشناتر

  چشم من راه گرفته به لب هایت 

  من غریبانه

  به غربت خویش زنجیرم

  کلام تو

 رمز عبور من از پس دیوارها

  آینه شب

  از دوری اختران بی تصویرست

  لحن این مردم برایم غریبست

 ...  حرفی بزن

        

 

                       

 

 

          گذشت

          تمام دیروزهای بیهوده ام

          آغاز می کنم

          دوباره برد و باخت هایم را

          چه بازنده چه برنده

          این سفر را باید رفت

          تا خدا ...  

 

مست می گویم !

دست می کشم بر سینه ی آسمانی اش

دست می کشد بر آماس سینه ام

شُره می زند چشم هایم

سکوت می کنم

نگاهم می کند   !

آینه تکثیر می شود در اندوه

استقامتم می لرزد

                      

زیر پایم سالهاست که خالیست

نجوایش میکنم بر آب و آیینه

می طلبمش بر سجاده

شاید امشب بیاد

 

من هم ازپنجره ها خسته ام

           خسته تر از تو

این یلدا هم بی تو گذشت

اما من از تو نگذشتم

 

پشت آن نیمه های نفس

 اشتنشاق می کنم عمیق

بودنت  را ...

اگر این حوالی آمدی

 

         مرا

               صدا بزن  ...

دیگر از کوچه تو نخواهم گذشت

اعتبارت

در شناسنامه ام به پایان رسید

و تاریخ مصرف من

         برای تو      !

روی بر نمی گردانم

اینجا ایستگاه آخرست

آره

آخر خط  من و تو

هر دو پشت بهم

هر کس به راه خود      

برای روزها و شب هایی که کنارم نبودی

کنار رفتم ...   

دیگر از کوچه ی تو نخواهم گذشت

دیگر برای هیچ پروانه ای

پیله نمی شوم

 راهی می شوم با تمام درد هایم

کجا    ؟

          نمی دانم ...

بگذار بازنده این بازی من باشم

بگذار ...

شب های سردم را

حتی به خاطره ها هم نمی سپارم

ترا خدا  نگهدار

                     ،،،

 

 

 

قلبم را شکافی عمیق

زجه می کشد

او رفته

کاش پنجره ای

کبوتر های ما را آشتی می داد

 

                                                   ،،،

 

 

 

 

 

 

خدایا    !

باز امشب نیستی

من مانده ام در فهم صبوری هایت

نمی بینی

دچار شده ام به ناچار خویش

 

 

برای تو می نویسم

،،،

 بیا کنارم بنشین

 دستی به پهلویم بکش

من سردم شده

شانه هایت را می خواهم

تا درد این هزاره ی پوسیده را

گریه کنم  ...

ما سوته دلان یک شهریم

در این غربت خاموش

کاش می دانستی

چقدر فرصت کوتاهست

گاهی ترا

کنارم حس می کنم

گاهی سایه ات را می بینم

که پنهان

از کنار شعرهایم عبور می کنی

می خوانی ام

نمی بینم ات

اما اشک هایت

صورتم را خیس می کند

بغض ات گلویم را می فشارد

انگار مانده ای

در واپسین یک انتظار

تردید قدم هایت را می شماری

و من انتظارت را می کشم

                  ،،،  

         قلبم را

               زخمی عمیق زجه می کشد  

همیشه با منی ( مادر )

 

 

       هیچکس

           نتوانست جای ترا پر کند

              چهار ماه گذشته

شب ها آیه آیه

سوره ها را می شمارم 

شاید خدا

مرا به تو نزدیکتر کند

چند شب پیش

پشت سر هم به خوابم آمدی

گریان   !

هنوز نگران منی

تو هم خبردار شدی نه   ؟

تو هم در گور لرزیدی نه   ؟

اما آرام بخواب

مادر

سهم من همین ست

خودت می گفتی

نمی شود با تقدیر جنگید

پس این تقدیر من است

و شاید

تقدیر تمام دختران ایل

باز هم به خوابم بیا

اما این بار

با لبی خندان

فدای مهربانی هایت  ...