چند شعر کوتاه از مجموعه سیمین 1

 

 

پای برهنه بیا

فرش خانه ام

دیریست خاکی ست

اگر بی چمدان بیایی

ماندنی تری

کاش بی چمدان بیاید  ...

 

،،،

چگونه دلت را به من سپردی

من هرگز

او را به تو پس نمی دهم  ....

 

،،،،

تصور می کردم

تو تنها مردی هستی

که زایمان نمی کند

به خیابان رفتم

چند زن شبیه خودم را دیدم

گردنبند مرا بر گردن داشتند

چند زن شبیه من زاییدی ؟

 

،،،

آه

سرت را بردار

از روی زانوهایم

اشک هایت که می چکد

دامنم پر از تمساح می شود

 

 ،،،،،

 

چراگاه بی تاب من

گله ای رمیده می خواهد 

 

 

 

 

 

چند شعر کوتاه از مجموعه سیمین 2

 

روسری ات بر باد می رود

در اضطراب باد

مثل نجابت قطره شبنم

به تابش خورشید

 

،،،،

جلو نیا

لب هایم را به اسارت می بری

و من گریبان ترا

دست به موهایم که می کشی

امواج را رهسپار دلم می کنی

و من

غرق می شوم

در ژرفای آغوش ات

 

،،،،،،

 

باران می بارد

بارانی ات را بپوش

برویم زیر باران

سردمان که بشود

بهانه ای دارم که به تو بچسبم

 

،،،،،

آمدی ببینی

دست هایت تا کجای زخمهایم فرو رفته اند

کافیست اندازه دست هایت را بدانی

نگران نباش

می توانی عمیقترش کنی

 

،،،،،،

دریا کنار آمده ست

و تو هنوز نه

ساحل را قدم می زنم

دریا وعده داده کنار می آیی

باد بوی موهایم را عاریت گرفته

تا به دست هایت برساند

شاید کنار بیایی

 

 

 

 

چند شعر کوتاه از مجموعه سیمین 3

 

اینجا

نه آغازست نه پایان

اینجا

لبه پرتگاه

از بلندترین ارتفاع اعتمادست

 

،،،،

رهگذران این دریا بی شمارند

کجاست آن موج شکن

که نشکند به شکستن پارو

 

،،،،،،،

نگاه کن

اینجا دیگر

هیچکس و هیچ چیز باکره نیست

همه چیز یک نمایش معصومانه ست

در پشت کینه ها و سبقت گرفتن ها

 

،،،،،،

خوبی هایت آواریست

که همیشه

بر اغماض قلبم سنگینی می کند

 

،،،،،

چرخ پوچ این روزگار

مرا چرخاند

گاه به دور خویش

گاه به دور خودم

او ایستاده

اما من هنوز می چرخم

 

،،،،،

خانه ای نداشتم

شب مانده و تنها می گذشتم

پنجره ای گشوده بود

مهمانم کرد به فنجانی چای

طعم رفاقت می داد

ماندگار شدم

،،،،،

حوض من خاکستریست

ماهی هایم

به عشق آب تنی

آبی می شوند

 

،،،،،

حصارم را تنگ تر کن

می خواهم زندانی تو باشم

سرم با هر بادی

به سنگ می خورد

 

 

،،،،،،

سفارش مرا به دست هایت بکن

وقتی دلتنگم

در دست هایت جای می گیرم

باور کن

امشب سخت دلتنگم

 

،،،،،

مرد من

بگو به آغوش من چقدر بدهکاری

از وقتی رفته ای

باران در چشم هایم به بلوغ رسیده

و تو

چتر می گشایی

تا مبادا خیس شوی  ....

 

،،،

بگذار زیبا شوم

کناره پنجره بازتاب مهتاب

زخمهای صورتم را می پوشاند

همین یک شب

آینه ها را جمع کن

 

 

چند شعر کوتاه از مجموعه سیمین 4

 

موهایم را

هیچگاه کوتاه نمی کنم

امانت دست هایت را

رها نمی کنم  ...

 

،،،،،

 

من و تو

برای معاشقه کاری بهم نداریم

چشمهایمان رسالتشان را

انجام می دهند

پیراهن من و تو

مقدس می ماند 

 

،،،،،

عشق تاوان داشت

و من نمی دانستم

پا به خانه اش گذاشتم

فریبم داد

بخشیدمش

اما هنوز مجازات دلم را می کشم

 

،،،،،

تمام تلاشم را کردم

تا ترا نادیده بگیرم

اعتراف می کنم

برابر سماجت خیالت کم آوردم

 

،،،،

چه ساده خالی وجودت را

سالها بر دوش کشیدم

دویدم  و دویدم

آخرش به هیچ رسیدم

 

،،،،،

کاش می دانستی

هنوز بر لرزش سوگندی که خوردی

ایستاده ام

شاید مستجاب شود

 

،،،،

من ترا معروف کردم

وقتی همه جا

به دنبالت می گشتم

تو بیشتر پنهان می شدی

 

،،،،

چیزی نگو

لب هایت ترک بر می دارد

می ترسم

نتوانم سیرابشان کنم

 

،،،،

 صدایی برنمی خیزد از این بامداد

شبانگاهان چه تاریک می تازد بر عرش

جنگل بی دار

سر بر زمین عار می سپارد

 

،،،،،،

مثل صنوبرهای پریروز

هنوز ماندگاری

قد می کشی در خاطرم

 

 

 

چند شعر کوتاه از مجموعه سیمین 5

 

نیاز به گفتن حرفه ات نبود

هنرپیشه

ماهرانه

نقش مهربانترین دروغگو را

ایفا کردی 

،،،،،،،

 

دل خوش کرده بودم

به گوشواره ای که به گوشم انداختی

اما انگار

می خواستی

تا ابد حلقه به گوش ات بمانم

 

،،،،،،،،

 

گناه من نیست

اگر عاشق به دنیا آمدم

آخر مادرم

شبیه کبوتر بود

 

،،،،،،

 

نگران من نباش

دیگر گریه هایم را برایت پست نمی کنم

یک لبخند شیرین برایت نگه داشته ام

سخت است شاعر باشی و دلتنگ نباشی

سخت است عاشق باشی و منتظر نباشی

در را باز کن

لبخندم پشت در است  ...

 

 

 

دور شو

از حصار چوبی ام

سردم که بشود

آتش به پا می کنم

 

 

 

 

اگر ترا نبخشم

خدای من

آنقدر مهربان هست که ترا ببخشد

و اگر ترا ببخشم

خدای من

آنقدر عادل هست که انتقام مرا از تو بگیرد

پس ترا خواهم بخشید  ...  !

 

 

 

 

 

رفته بودم

فواره وار ستاره شوم

می رفتم ونمی دانستم

اوج پرواز فواره

سقوط در خویش است  ...

 

 

 

 

اگرتن مرا

زخمی هست ماندگار

از مستی شاپرک هاست

 ولی هنوز هم

 قرار من

با پروانه ی دلتنگست

 

 

 

 

 

بسیار گذشته است

و من گذشت کردم

از فهرست های زن بودنم    ...

 

 

 

 

 

 

انبوه شب

و هجوم تو

چگونه استقامتم را می آزمایی       

بی انصاف  !

 

 

 

 

آی

چقدر گذشته ام درد میکند

هنوزاو را نبلعیده ام

شاید در توبه ای دیگر    !

 

....

 

 

سپیده دمید

 

پوستم ترک بر می دارد

 

زیر پوستم نسترن ها گل داده اند

 

دست هایت معجزه می کنند 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نپرس چرا

سلام ات همیشه خیس است

آخرخانه ی ما

از وقتی تو رفته ای سقف ندارد 

 

 

 

           

                عازم سفر بودم 

               ولی هیچ اشتیاقی

               چمدانم را نمی بست  ...

 

 

 

 

         طعم گس لب هایم

               از بوسه های کال توست 

                               وقتی رسیده شدی

                                          بیا   ...

                                  

 

 

 

 حالا اگر

خنده هایت تمام شده

من بروم

یک بغل سیر گریه کنم

 

 

 

          گذشت

          تمام دیروزهای بیهوده ام

          آغاز می کنم

          دوباره برد و باخت هایم را

          چه بازنده چه برنده

          این سفر را باید رفت

          تا خدا ...  

 

 

 

 

قلبم را شکافی عمیق

زجه می کشد

او رفته

کاش پنجره ای

کبوتر های ما را آشتی می داد

 

                                                   ،،،

 

 

 

 

 

 

خدایا    !

باز امشب نیستی

من مانده ام در فهم صبوری هایت

نمی بینی

دچار شده ام به ناچار خویش

 

 

 

زمینم بایر است

 

باغهای گیلاس در من خشکیده اند 

 

سالهاست هیچ باغبانی عبور نکرده

 

به آب و خاک

 

سوگند  ...

 

 

 

 

          این زمستان هم می گذرد

 

                     مثل تمام بهارانی که گذشت  ...

 

 

 

 

 

تمام دردهایم نخ نما شده اند

نه رفو می شوند

نه گسسته 

قیچی ات را بیاور  ...

 

        

 

 

نکند ما

 

    از ملامتیان تاریخ بودیم

      هرچه واگذار می شویم به فردا

 

                     دیروزمان را آرزو می کنیم

 

 

 

 

 

 

 

از پشت پلک ها بیا

جایی که هیچکس خواب هم نمی بیند

 آنجا که همه به پایان می رسند

من آغاز می شوم

 

 

 

یک عادت نیمه جان

همیشه

پشت این پنجره منتظِرِ

من هر شب

مفهوم  لب هایت را مزمزه می کنم

تا نقطه  چین های خواب   ...

 

 

 

       

        من و تو 

       همان تلخکیم

       که اندوه

       در دست هایمان بیشمار رقصید  ...

 

 

 

 

این آخرین فصل بود!

من در حیرانی خویش

به مرگ گلها می اندیشیدم

و باغچه

شکفتن غزل ها را زمزمه می کرد

نمی دانست

آخرین غزل

خداحافظی بود

 

 

 

 

      ساعتها پرسه زدم

     کنار خط دلهره

    تا شاید ساعتهایمان کوک شود

    برای یک سلام صمیمی

    اما نیامدی  ....

 

 

 

 

  من از اثبات خویش گذشتم

 

                  تا عشق ملامت نشود    ...

 

 

 

       

روح عریان !

 

       والاهه  هیچی  ... !

              عریان شده ام

                میان مُشتی حس ناموازی

             حالا نمیدانم

                باید از احساسم  بگریزم

                               یا از چشم ها  !

 

 

 

 

  برخیز سیمین   !

  از این سرگردانی مبهم 

  بگو از کدام سوی 

  گره بگشایم 

  خطوط پیشانی ات را

  که اینگونه در هم پیچیده ای  ...

 

 

 

بیا

فرصت کوتاهست

در آخرین شامگاه پلک هایم

حوصله چشمهایت

مرا به  تبار سپیده می برد

 

 

 

 

 زمستان هم بگذرد

می دانم

این انجماد لعنتی ذوب نخواهد شد

 تب دارم

اما هذیان نمی گویم 

 

 

 

 

 

من سنگین ترین گناه زمین شدم

 

از بکارت تو   ... !

 

 

 

 

تلنگرم نزن

   زمین می خورم  

      تو یک لحظه خواهی خندید

        و من عمری خواهم گریست     ....  

 

 

 

 

چیزی نگو   

 

        لب هایت ترک می بردارد

 

                می ترسم

 

                     نتوانم سیرابشان کنم   !

 

 

 

 

 

 

 

ملامتم نکنید

    اگر از عبور خسته شدم

        این روزها

           استخوانهایم سخت می سوزد ...

 

 

 

       بر پاهای خاکستری ام 

               چوب نزن

             روزگاری ساق های زرینم

                     ترنم گندمزاران بود  ....

                      اما

                          شبی در یغمای باد به تاراج رفت 

 

 

 

آه

سرت را بردار

از زانوهایم

اشک هایت که می چکد

دامنم پر از تمساح می شود