بیا باز با هم بخندیم
به دنیا !
نه
بهم ...
تو به پاهایم بخند
من به دروغ هایت
ما آخرین تصویر مردگانیم
مجازانی برای دیگرانیم
دست هایم نفرت واژه ها
ماسیده بر نبض عریان نگاه
حالا از همه روزهایی که می آید
خسته ترم
فردایی را که به دیروز سپرده ام
نمی خواهم
...
یک عادت نیمه جان
همیشه
پشت این پنجره منتظِرِ
من هر شب
مفهوم لب هایت را مزمزه می کنم
تا نقطه چین های خواب ...
من و تو
همان تلخکیم
که اندوه
در دست هایمان بیشمار رقصید ...
کودکانه
زندگی را بازی کردیم
چشم گذاشتیم
باختیم ...
این تویی !
هر شب
زیر پوستم ورم می کنی
تاول می زنم
با اشتیاق
تا تو سر باز کنی ....
برای روزهایی که پسر خاله ام بودی
گاهی همبازی
گاهی رقیب بودیم
همه در آغوش بوی مادر ، بزرگ می شدیم
حالا نیستند و نیستی !
همه و همه بسته شدند در دفتر حسرت و خاطره
شنیده ام رفته ای
خسته و دلخور از همه روی پوشانده ای
بی نشان در دل سنگ تنها خفته ای
دیری بود ندیده بودم ترا
اما هنوز هم همان پسر خاله ی مهربانم مانده ای
می دانم از آن بالا
می خندی بر اشک کوتاهی های همه
ولی دیری نخواهد گذشت
که می گیرد چرخ انتقام از همه
خواب دیدم
گفتی دیگر نمی آیی
از اینهمه جدایی و بی مهری
مثل کبوتر در غمی
شاید رفتی تا بسوزانی دلی
اما بدان
سوزاندی دل همه عزیزان ات را به دمی
شعر من کهنه می شود روزی
اما یاد تو
منصور عزیزم
هرگز ...
این تویی !
هر شب
زیر پوستم ورم می کنی
تاول می زنم
با اشتیاق
تا تو سر باز کنی ....
