نگاه مست

       به آب و آیینه سوگند

               به سخاوت ساقه های نازک گندم

             چه گمنام
         
             چه با نام بیایی

             سالهاست

              ترا  در لایه های خاکستری ذهنم

              گمنام دفن کرده ام

              ای آخرین باور خام پختگی ام   !

                          رسم زمانه همین بود
 
                    مگر نبود    ؟

                  راستی نام ات چه بود   !